Op maandag 17 september gaan we naar het consultatiebureau. Yara krijgt haar eerste prikjes. Ze ligt op mijn schoot en kijkt de verpleegkundige vol vertrouwen aan. Maar zodra ze de prik voelt, begint ze hartverscheurend te huilen. Van de pijn, maar ook van schrik én woede, lijkt het. Ik voel me een verrader. In de auto valt ze in een diepe slaap. ‘s Avonds voelt ze zich niet lekker en huilt lang en hard. Dat doet me beseffen wat écht huilen is, en dat het eigenlijk normaal gesproken best meevalt. Nadat we haar een zetpilletje hebben gegeven gaat ze opnieuw diep slapen. De volgende dag heeft ze geen last meer.
Men is zeer tevreden over haar groei en ontwikkeling. Gewicht en lengte zijn in evenwicht; ze is nu 57,5 cm lang en weegt 5,2 kg. Ze is vlot met kletsen en om zich heen kijken. Ook is ze sterk in het optillen van haar hoofdje. Voor een kindje dat met veertig weken geboren is, is ze erg snel met alles. De wijkverpleegkundige bevestigt wat ik al had gezien: ze is sterk bezig met het bestuderen van haar handjes.
 |
| week 9 |
Ze heeft nog steeds een voorkeurshouding naar rechts. Ze draait haar hoofd minder makkelijk mee naar links. Ik krijg tips om de beweging naar links meer te stimuleren, zoals haar op linkerzijde te leggen in de box, meer links te voeden en haar bij het oppakken op mijn linkerschouder te leggen. Ik let hier de komende dagen scherp op, en dat werkt; ze draait al na een paar dagen haar hoofdje bijna net zo gemakkelijk naar links als naar rechts.
Omdat het voedingsritme nog onrustig blijft – ze drinkt niet altijd haar fles leeg en slaapt ‘s nachts niet goed door – krijg ik het advies om het aantal voedingen te verminderen en de hoeveelheid te verhogen: we zouden naar vijf maal 165cc moeten gaan en een grotere speen moeten gebruiken. En strikt vasthouden aan voeden om de vier uur. Misschien helpt dat om door te slapen. Maar de verpleegkundige zegt ook: ‘Misschien past voeden op verzoek wel beter bij haar’. Ik heb het gevoel dat ze het ook niet goed weet, maar ik wil alles proberen. De dagen erna blijkt méér voeden meestal niet te werken; ze krijgt het gewoon niet weg. Om de vier uur werkt ook niet; we gaan dus maar gewoon door zoals we deden met afentoe een extra grote fles.
Verder is ze vrolijk en veel aan het kletsen, waarbij ze verschillende klanken nadoet en reageert op de geluidjes die wij maken. Het gebruik van haar handjes wordt steeds gecontroleerder, het is nu vooral leuk speelgoed.
Ondertussen verzamel ik de noodzakelijke spullen voor een zonvakantie met baby, zoals een slaaptentje, een baby banz, zonnehoedje en een babyreisapotheek met onder meer ORS, thermometer en zetpilletjes. Is dat niet overdreven?, vraagt Friso. Misschien wel, denk ik, maar je weet maar nooit wat er allemaal kan gebeuren tijdens een weekje Sardinië.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten