Week 8 - 'Luisterend aftasten'

Op dinsdag begin ik met inbakeren. Yara gaat er rustig voor liggen, valt zelf in slaap in de wieg, zonder zelfs maar te huilen. De hele dinsdag ben ik met Yara thuis, zodat ik helemaal haar ritme kan volgen. We houden vanaf nu zoveel mogelijk deze volgorde aan: slapen, voeden, verschonen en knuffelen, spelen in de box. Eerste vermoeidheidssignalen: wakker in bed. Ze slaapt overdag in haar wiegje met de gordijnen open. We houden het 's nachts zo saai mogelijk; meteen na het boeren weer in bed met een kort ritueel: inbakeren, tegen me aan houden en een paar keer over haar rugje wrijven van boven naar beneden, liedje zingen, kusje en in de wieg; muziekdoosje opwinden en weg.

Het lijkt meteen te werken. Zodra ze de doeken voelt, gaat ze stil liggen - alsof ze zich er alvast aan overgeeft. Ze is uitgeruster en drinkt beter haar fles leeg.

week 8

Ik dacht dat ik de aanpak van Ria Blom nog wel kende, maar zodra ik begin te lezen in haar boek Regelmaat en inbakeren, ontdek ik toch weer een aantal eye-openers:

- Ookal ligt ze in haar wiegje als ze moet slapen: ook teruggaan om de speen in te doen en aan het wiegje te schommelen zorgen ervoor dat ze afhankelijk blijft van ons bij het inslapen.

- Zelf spelen in de box is essentieel. Ze heeft dan haar eigen ruimte, leert zichzelf te vermaken en krijgt de kans om zelf te ontdekken. We moeten niet onophoudelijk mobiels aanzetten of actief met haar spelen, maar wel voldoende 'speelgoed' aanbieden om zelf iets mee te doen. Dan leert ze ook om zelf aan te geven wanneer ze moe is. Dat deden we al wel, maar ik wist niet dat het zó belangrijk was.

Tot zover de theorie. En de praktijk van één dag. Maar terwijl ik enthousiast het bovenstaande typte, lag Yara te krijsen in de wieg en viel ze níet in slaap binnen een kwartier. En ook niet binnen een half uur. Toch maar even teruggaan om het speentje in te doen dus. Ook de volgende dagen gaat het minder goed. Als ik woensdag met Lieuwke schoenen aan het kopen ben en opa en oma oppassen, slaapt Yara drie kwartier en huilt dan tot ze de volgende fles mag. De dagen erna is ze ‘s middags vaak jengelig. In het weekend gaan we voor het eerst naar Oldenzaal en ook dan is Yara de hele middag van slag.

Van een radicale verandering is dus geen sprake. Maar het is een feit dat ‘helpen door niet te helpen’ de moeite loont. Tien minuten laten huilen en níet naar haar toe te gaan duren ontzettend lang, maar het voelt als een kleine beloning als ze dan toch inééns stil is en in een heerlijk diepe slaap valt. Dat heeft ze helemaal zelf gedaan, in haar eigen bedje! Ik word beter in ‘luisterend aftasten’: ik herken haar eerste vermoeidheidssignalen beter. Vanzelf krijg ik meer oog voor haar andere lichaamstaal en zie ik beter hoe ze verandert.

Ze lijkt zich bewust te worden van haar lijfje. Ze trappelt meer met haar beentjes en zwaait met haar handjes op een krachtiger manier. Ik heb een knisperboekje onder haar beentje gelegd, zodat ze zelf geluid maakt als ze beweegt. Dat lijkt ze super leuk te vinden, ze maakt er enthousiaste geluidjes bij. Ook slaat ze met haar handje bijna tegen de muziekdraaimolen, alsof ze hem wil pakken. Ze kijkt naar een bijtring, terwijl ze haar hand in die richting beweegt. Als ze op schoot tegen me aan ligt, duwt ze zichzelf soms een beetje omhoog tot bijna staan. Soms lijkt ze haar armpjes naar je uit te strekken. Ze lacht, bestudeert mijn mimiek, doet die na en kletst daarbij – elke dag een beetje langer, harder en met meer variatie in de klanken. Ze reageert óók heel sterk op Lieuwke en Friso. Wij zijn duidelijk de meest vertrouwde personen.

Je hoort vaak dat de ontwikkeling van jongste kinderen minder bewust wordt meegemaakt dan die van het eerste kind. Bij mij lijkt het omgekeerd; ik heb de indruk dat ik Yara scherper en bewuster observeer dan Lieuwke. Misschien omdat ik weet hoe snel het zal gaan en omdat ik nu meer ervaring, kennis en vertrouwen heb – ookal is het opnieuw een hele zoektocht. 

Week 7 - Een nieuw 'gewoon' leven

De schoolvakantie is voorbij! Lieuwke begint aan haar eerste nieuwe schooldag in groep 1-2. Friso verhuist naar zijn nieuwe kantoor bij de Bind academie. De ooievaar, slingers en kraamcadeaus zijn opgeruimd. Mama en Yara beginnen aan een nieuw ‘gewoon’ leven. Dinsdag mag Lieuwke trakteren in haar nieuwe klas! Het wordt een geweldige belevenis.

Yara op school!

Yara lacht nu langer naar mij, als ik haar naam zeg of gekke geluidjes maak.Het is leuk om langer met haar alleen te zijn. Ik heb nu meer tijd om bewust van haar te genieten.

week 7

Het dag-/nachtritme is nog niet zoals we zouden willen. Overdag kan Yara lang doorslapen en moeten we haar soms wakker maken voor een voeding, maar ‘s nachts wordt ze nog steeds erg vaak wakker. Dan drinkt ze haar voeding half op, valt weer in slaap en wordt twee of drie uur later weer wakker. We wisselen elkaar af, maar worden toch steeds allebei wakker, dus zijn allebei oververmoeid aan het raken. Gelukkig slaapt Lieuwke overal doorheen. We gaan een pacco aanschaffen en opnieuw inbakeren proberen. Bij Lieuwke heeft dat erg geholpen. Advies van het consultatiebureau is om de enalaatste voeding iets minder te geven en de laatste voeding iets meer en om een schepje johannesbroodpitmeel toe te voegen, wat extra verzadigend zou zijn, zodat ze hopelijk langer doorslaapt ‘s nachts. Dat proberen we, maar het heeft niet veel effect. 

Steeds als we denken te weten waar we aan toe zijn, verandert alles weer. Op woensdag is Yara de hele dag onrustig en aan het huilen; ze doet hazenslaapjes en slaapt slecht door. In de wieg huilt ze soms wel een uur lang. In de wagen valt ze even in slaap, maar wordt gauw weer wakker. Dan houd ik haar toch maar de hele dag dicht bij me. Maar ondertussen twijfel ik of dat wel de bedoeling is... ‘Hou je kind lekker bij je, ze verlangen naar lichaamscontact!’, lees ik op internet. Maar dat past weer niet bij de aanpak die gebaseerd is op rust en regelmaat, die juist aanraadt een kind op tijd weg te leggen.

Gelukkig blijft het bij één jengeldag; de dag erna slaapt ze overdag weer uren aan één stuk. Zou het dan toch een ‘sprongetje’ zijn geweest?

Ik heb Oei, ik groei! er opnieuw bij gepakt, maar ik vind dit boek nu toch echt te eenzijdig en weinig onderbouwd. Alles wordt van één kant belicht. De uitspraken van ouders zijn eenzijdig gekozen en de kenmerken van de ‘sprongetjes’ zijn zo vaag omschreven, dat je er altijd wel íets van je eigen kind in herkent. Volgens mij werkt het zoals een horoscoop: je denkt iets te herkennen wat eigenlijk zó algemeen is beschreven dat het op iedereen van toepassing kan zijn. Aan de andere kant zijn veel verhalen wel herkenbaar en maakt het boek je wel bewust van de bijzondere ontwikkeling en belevingswereld van babies. Je wordt alerter op kleine signalen.

Week 6 - Dansen, spelen, lachen en fietsen!

De laatste week van de zomervakantie genieten we volop van de zomer. Ella is terug van vakantie en geeft een kinderdisco in de tuin; dat wordt een groot succes. Lieuwke speelt eindeloos met haar vriendinnen en geniet van de kraamvisite: Doris en Inge met Elin, Janneke met Floris en Guus. Lieuwke gaat voor het eerst bij Ella logeren; ook dat wordt een groot feest! 

Yara slaapt sinds woensdag op haar eigen kamertje, dat is rustiger. Nu worden we niet meer wakker van elk geluidje. Ze slaapt weer langer en beter zelf in in de wieg, doordat we de drie R’en beter in de gaten houden.

week 6

We hebben de eerste echte lachjes gezien! In de box kan Yara heel lang liggen spelen en trappelen. Ze kijkt dan naar de mobiel, het draaiende muziekdoosje of slaat tegen de bal met de kikker die geluid maakt. Het lijkt nu echt op bewust spelen. Lieuwke deed dat precies zo, toen ze een paar weken oud was.

Op zaterdagochtend ontmoeten Yara en ik moeders én babies van de zwangerschapspilates. Erg leuk om bij te kletsen en al die andere babies te zien. Op zondag maken we een fietstochtje met z'n vieren. Yara zit bij Friso in de buikdrager. Erg leuk om weer te fietsen!

Week 5

Op dinsdag 21 augustus ga ik voor het eerst met Yara naar het consultatiebureau. Ze is al 4410 gram! Verder vindt de arts haar erg communicatief ingesteld, net als haar papa en mama en haar grote zus! Dat klopt ook; ze maakt al tevreden geluidjes in de box en lijkt al te lachen! Alles is goed, maar Yara heeft opnieuw spruw en luieruitslag.

Ze wordt vooral ´s nachts te vaak wakker. Ze sloeg de late voeding over en sliep wel zes uur achter elkaar, maar nu moeten we haar weer ‘s avonds wakker maken voor een late voeding, omdat ze anders ‘s nachts wakker zal blijven worden. We doen dat braaf, maar nog zonder veel effect; ze wordt wakker om 3.00u, 4.00u of – als we pech hebben – om 2.00u én 5.00u.

We moesten een pasfoto van Yara laten maken voor haar id-kaart. Dat was een zielig gebeuren. Ze moest rechtop gehouden worden en recht in de camera kijken. Ik moest haar vasthouden zonder dat mijn handen te zien zouden zijn op de foto. Gelukkig zat er één foto bij die aan de eisen voldeed, maar het resultaat is niet erg flatteus.

week 5

In het weekend vieren we de verjaardag van opa Andries in Burgers Zoo: hij is 70! Lieuwke geniet enorm van de dierentuin. De pinguïns en tijgers zijn favoriet. Verder maken de bush en de galloperende giraffen in de safari veel indruk. Yara doet het super goed en gaat ‘s avonds mee naar het restaurant, dat gaat ook prima. Op de terugweg in de auto zegt Lieuwke: ‘Ik krijg er bijna tranen van, zó leuk vond ik deze dag!’

Zondagmiddag is het alweer feest; ditmaal voor Friso's verjaardag. De hele familie is in aanbidding voor Yara. Ze is erg alert en maakt al contact met haar grote ogen, die steeds bruiner worden.

Wandelen in de zon - week 4

Op dinsdag en donderdag gaat Lieuwke naar de vakantie-bso op de camping. Ik heb dan veel tijd met Yara alleen. Het is prachtig weer, dus ik wandel veel met de wagen, waarin Yara goed doorslaapt zolang ik blijf lopen. Ik ga naar de stad, naar het park en naar de Nooterhof. Wat wonen we toch op een fijne plek en wat is Zwolle een mooie stad om lopend te doorkruisen!

week 4

Op woensdag hebben we een echte fotoshoot met Yara en het hele gezin. Twee jonge meisjes – fotograaf en vormgever – komen bij ons thuis. Yara houdt zich goed; ze kijkt met wijd open ogen in de camera. Op het naambordje staat nu óók Yara's naam: het gezin is compleet.

Ik krijg bezoek van collega's van Windesheim. Tante Nienke komt en we maken een uitstapje naar omi in Wapenveld, waar Lieuwke oefent met trampoline-springen. In het weekend genieten we van tropische dagen; aan de Wijthmener plas en in het openluchtbad. Daar is het vól met bekenden. Veel moeders van Lieuwkes klasgenootjes komen in de roze wagen kijken. Iedereen is vol bewondering.

Het strakke ritme is ondertussen zoek geraakt. Ze huilt meer, ze wil vaker drinken en is langer wakker. Is Yara van slag door de warmte? Of zijn we niet consequent genoeg geweest en zitten we nu in een vicieuze cirkel? Is ze overprikkeld geraakt? We proberen weer in het ritme te komen, maar dat lukt nog niet erg.

Wiegeliedjes - week 3

Het slaapliedje voor Lieuwke is nog altijd 'Stekelvarkentjes wiegelied': "Suja suja, prikkeltje, daar buiten schijnt de maan...." Yara heeft haar eigen liedje. Het is het liedje uit de televisieserie Knofje:

"Noche noche dushi klein
Droemi droemi zacht
Soeja soeja kindje klein
Loena loena nacht."

Lieuwke en ik zingen het eindeloos als Yara huilt. Ondertussen schudden we aan het wiegje, waarin ze stevig licht ondergestopt; haar bovenlijfje gewikkeld in een hydrofielluier. Zo kunnen wapperende handjes haar niet wakker houden.

week 3

Zo bieden we de huiluurtjes het hoofd, die nu wat talrijker worden. Op advies van de wijkverpleegkundige proberen we vanaf deze week om Yara aan te wennen om zélf in haar wiegje in slaapt te vallen. Vanaf nu proberen we steeds hetzelfde patroon van slapen, voeden, verschonen, spelen te hanteren. Ik wist niet dat dat nu al kon - bij Lieuwke begonnen we er vanaf zes weken mee - maar na het bezoek van de wijkverpleegkundige ben ik meteen gemotiveerd voor deze aanpak. Haar steeds bij je houden wordt te vermoeiend. We beginnen er meteen mee. Het is even doorbijten, maar het werkt; na een half uur slaapt ze zelf in na het avondeten. Midden in de nacht duurt een half huilen uur wel erg lang, maar het is de moeite waard; het is een verademing dat ze zelf in haar wiegje slaapt; beter dan haar de halve nacht bij je te hebben en daardoor zelf nauwelijks te slapen.

Yara is wel 300 gram gegroeid sinds vorige week! Ze is nu 3790 gram. Haar hoofdje is ook lekker rond aan het worden, met een onderkinnetje. Je ziet haar bijna groeien! Verder hebben we spruw die we moeten laten behadelen; gelukkig hebben we er niet heel veel last van. Ook op de buik liggen wordt nu al aangeraden, zodat ze het straks al sneller en langer kan. Yara kan het al even volhouden en dan tilt ze haar hoofdje vast een beetje op. Ze lijkt erg sterk!

Deze week krijgen we veel bezoek; erg gezellig voor ons en voor Lieuwke. Er komen alweer mensen terug van vakantie. We maken wat speelafspraakjes met klasgenootjes én ze speelt met de buurmeisjes.

Wennen aan het wonder - week 2

week 2

De tweede week beleven we veel ‘eerste keren’. Els en ik gaan dinsdag voor het eerst met Yara naar buiten: boodschappen doen met de wandelwagen. De missie leek eerst te mislukken. Eenmaal buiten nadat we Yara hadden ingepakt begon het te regenen. Ik rook steeds een vieze lucht, tot ik ontdekte dat Sientje in de bagagetas van de wagen had gepoept!
De wagen staat waar vroeger de kattenbak stond. Zou het jaloezie zijn? In ieder geval moet ook de poes wennen aan het nieuwe leven. Tot nu toe moet ze er weinig van hebben; ze kijkt van een afstandje argwanend toe.
Na een schoonmaakbeurt gaan we alsnog naar de supermarkt. Yara merkt er niets van, maar ik vind het heerlijk om weer buiten te zijn en tegelijk onwerkelijk om weer achter de roze bugaboo te lopen.

 

Woensdag is een echte zomerdag. Nu gaan we met zijn vieren naar de camping, waar opa en oma staan. Voor het eerst met twee kinderen op de achterbank... het besef dringt langzaam iets meer door: we hebben er nu twee! En het besef wordt sterker als ik Lieuwke trots de wagen met haar zusje zie duwen. Friso gaat thuis aan het werk; Yara, Lieuwke en ik blijven de hele dag op de camping: zwemmen en wandelen, 's avonds samen eten in de snackbar. Yara slaap de hele dag in de buitenlucht. Dat heeft effect. Haar gele kleur neemt af en 's nachts slaapt ze heel lang aan een stuk.

Lieuwke vertoont soms opvallend babygedrag. Zo plast ze op zaterdagmiddag ineens in haar broek, nét nadat ik in het nieuwe groeiboekje heb gelezen dat dat voorkomt bij oudere kinderen als vorm van terugvalgedrag. En ze zegt: ‘Ik heb krampjes!’ Maar ze stelt ook slimme vragen, zoals: ‘Kunnen babies denken?’ Ze wordt deze week rustiger en lijkt aan de nieuwe situatie te wennen. Ze is erg lief voor haar zusje en helpt mee met verzorgen. Soms is ze brutaal en stout, maar ze lijkt niet meer zo boos en in verwarring als vorige week. Toen werd ze vaak huilend wakker en sloot ze zich op in haar kamer als wij met de baby bezig waren. Voor ons allemaal gaat Yara er langzaam bij horen. Zo wordt het bijvoorbeeld steeds vanzelfsprekender om haar naam te noemen.

Het is nog tamelijk rustig wat bezoek betreft. Vooral de familie komt opnieuw langs om Yara beter te leren kennen. Dat geeft ons tijd om een ritme te ontdekken. Overdag slaapt Yara veel. In de avond is ze wat onrustig en heeft ze soms een huiluurtje. Ze slaapt ’s nachts meestal redelijk, hoewel ze ons in de vroege ochtend – na vijf uur – nogal eens wakker houdt. Inmiddels krijgt ze afwisselend de fles en de borst. Friso en ik wisselen de nachtvoedingen af en één van ons slaapt soms op zolder. Dat helpt ons om genoeg rust te krijgen.

De eerste week met Yara

Wieg

Geur van honing
en jonge melk
van een nestdiertje
dat slaapt.
Een ademhalen van dons
En speurbaar
aan de neusvleugels
de geur van wat er gebeurd is;
geboorte,
geheim.

Ida Gerhardt

week 1

Dinsdag 24 juli

Vandaag mogen we naar huis omdat Yara het uitstekend doet. Ze heeft geen last gehad van de lange ontsluiting. De bevalling heeft haar ook weinig toegetakeld, haar hoofdje is prachtig en ongehavend. Om 15.00u draagt Friso Yara in de maxicosi naar buiten en installeert haar soepel in de auto. Ook dat gaat veel makkelijker dan de vorige keer met Lieuwke, toen we eigenlijk nog niet wisten hoe je een maxicosi moet gebruiken. Thuis is alles versierd met roze ballonnen en slingers. Oma Els heeft een tien dagen -pakket gemaakt en een prachtige slinger voor het raam met de tekst "t is een meisje!". De buren hebben een ooievaar in de tuin gezet. 

Kraamhulp Ali komt en legt van alles uit. Dat is wel weer fijn; hoe zat het ook alweer met temperaturen, aanleggen en aantal voedingen? We krijgen ook nog bezoek van Esther, Geertje, Hans en Jorien. Ik ben moe én euforisch tegelijk; heb nog steeds het gevoel dat ik de hele wereld aankan.

Woensdag 25 juli

De eerste nacht thuis verloopt rommelig. Yara wil niet slapen in het wiegje, maar wel in ons bed. 's Ochtends hebben we Yara voor het eerst gewassen in het badje. Bijzonder! Fijn om daarbij nog wat hulp van Alie te hebben. Ze begint alweer aan te komen en haar temperatuur is vrij constant. De verloskundige komt langs voor controle. Krijgt ze wel voldoende voeding binnen? Zou het tongriempje te lang zijn en zou ze daar last van hebben, waardoor ze weinig drinkt? Ze ziet wat geel, maar is dat erg? Ik dacht dat het goed ging, maar door hun vragen word ik wel onzeker. Kort nadat verloskundigen vertrokken zijn, valt Yara in een diepe slaap. Voorlopig wordt ze niet meer wakker.

Ik kan alweer gewone kleren aan! Alie strijkt een oude zomerjurk van mij, en ook één van Lieuwke en haar pop die oma heeft gemaakt. Voor Yara heeft ze een jurkje gemaakt van dezelfde stof. Het wordt een leuke verkleedpartij mét fotosessie. Langzaam dringt het besef door: ik heb nu twéé prachtige dochters!

Het is bloedheet. Lieuwke en Friso gaan naar het openluchtbad, dat vandaag voor het eerst open is. De halve school zit daar, zodat ze iedereen trots kunnen vertellen over het zusje van Lieuwke.

Donderdag 26 juli

De volgende nacht verloopt gelukkig een stuk rustiger. Er lijkt meer ritme in de voedingen te komen. Yara slaapt veel en drinkt tussendoor goed. We proberen babymassage, maar Yara vindt het nog niet erg fijn. En als ze iets niet fijn vindt zet ze het op een brullen. Ze loopt rood aan en houdt daarbij secondenlang haar adem in. Dat kennen we van Lieuwke. We hebben nóg een pittig meisje, lijkt het. Yara is ook een sterke baby. Ze kan haar hoofdje al bijna zelf optillen als ze zoekt naar haar vuistjes om te drinken. Op een gegeven moment pakt ze zelfs haar duim. In de loop van de dag wil Yara weinig drinken. Ik begin stuwing te krijgen en die drinkt ze niet weg. Tegen de avond doet het pijn. Ik ben doodmoe van het eindeloos proberen te voeden.

Vrijdag 27 juli

's Ochtends gaat Yara in de tummy tub. Dat vindt ze heerlijk! Bij Lieuwke vond ik tummy tub niets, maar nu vind ik het veel leuker dan het badje. Daarna komt er iemand van Jeugdgezondheidszorg langs voor de hielprik en gehoortest. Wat zielig is dat toch, die prikjes in haar voetje. Maar de hoortest is helemaal goed. Friso en Lieuwke doen de geboortekaartjes op de post en brengen ze rond bij buren en vriendinnetjes. Yara slaapt de hele dag. Ze is erg sloom, maar het is ook erg warm. Maar ze drinkt wel de spanning van mijn borsten, dus dan krijgt ze genoeg binnen en zal de stuwing vanzelf over gaan, wordt mij verzekerd. Ze is weer een klein beetje aangekomen. We krijgen bezoek van de buren. Lieuwke is zo blij dat ze haar zusje eindelijk kan tonen aan haar vriendin Ella. Yara slaapt en slaapt maar door!

Zaterdag 28 juli

's Middags na vijf uur is Yara eindelijk wat langer wakker en ligt ze zelfs even in de box te spelen met een bijtring met belletje die toevallig om haar pols is gegleden. Tenminste, het lijkt of ze ermee speelt. Ze is heel wakker en lijkt soms ook al naar haar handje te kijken. 's Avonds drinkt ze meer en krachtiger. Mijn stuwing is alweer zo goed als voorbij en ik voel me fitter. Yara ligt heerlijk bij Lieuwke op schoot, die zegt: 'Soms voel ik me echt een grote zus!' 

‘s Avonds veel bezoek en voor het eerst gekolfd en een wijntje gedronken. Friso geeft een flesje; dat had ze heel snel op! Iedereen vindt Yara prachtig en dat is ze ook. Ze is wat geel, maar het lijkt wel of ze een licht getinte huidskleur heeft. Met haar donkere, felle ogen is ze echt een schoonheid.

Zondag 29 juli

In de vroege ochtend is Yara onrustig en slaapt ze weinig. Maar de tummy tub vindt ze heerlijk. Mooi hoe rustig ze wordt van het water om haar lijf en hoe verstild ze zich laat drijven.

Maandag 30 juli

Vandaag is de laatste dag van Alie. We hebben de hele week genoten van haar deskundige adviezen en harde werk. Lieuwke gaat 's middags mee met Omi. Ze helpt op het land met het verzorgen van de dieren, vooral het kleine veulentje Lilly. Opa Andries en oma Els komen hun kleindochter opnieuw bewonderen. De verloskundige komt langs voor de laatste keer. Ze is erg tevreden over hoe Yara het doet. Ze drinkt ondertussen ook uit de fles, afgekolfde melk en kunstvoeding. Ze slaapt in een hangmatje in de box, dat ziet er super schattig uit!

Het zusje van Lieuwke

De eerste zondag van de zomervakantie werd Lieuwke wakker en ging naar de kamer van papa en mama. ‘Ik heb gedroomd dat de baby geboren was en ik was zo blij dat ik moest huilen!" zei ze. Mama stond meteen op en zei dat ze naar het ziekenhuis moest om te kijken of alles goed was. Lieuwke en papa bleven thuis, heel lang wachten. Mama kwam terug en zei dat de baby elk moment geboren kon worden, maar uiterlijk morgen. Opa en oma kwamen om Lieuwke mee te nemen. Lieuwke werd daar heel verdrietig van, ze wilde bij papa en mama blijven als de baby zou komen! Maar mama legde haar uit dat dat echt niet kon. Na een tijdje hoefde Lieuwke niet meer te huilen en ging ze met oma en opa mee in de auto. Ze zwaaide door het raampje.

De volgende dag ging ze met opa en oma zwemmen. Het was super warm weer! De dag duurde lang, maar uiteindelijk ging oma’s telefoon. Lieuwke wist dat haar zusje geboren was. Ze voelde zich vreemd en blij en begon heel hard rondjes te rennen. Nee, ze wilde mama niet spreken, maar naar haar zusje toe! Maar ze moesten eerst nog een pizza eten en heel lang met de auto.... Eindelijk waren ze bij het ziekenhuis. Ze liepen gauw met de lift naar boven en papa kwam hen tegemoet. Haar zusje lag op mama's schoot en Mama straalde. Lieuwke klom gauw bij mama op het bed en zag hoe mooi haar zusje was. Ze zong een zelf bedacht liedje: 'mijn zusje, mijn zusje, ik vind je zo lief... En ik vind mama ook zo lief!' En toen ging ze met papa de ballon kopen die hij beloofd had: een roze dolfijn!