Zussenliefde

Terwijl ik het hemeltje van het ledikantje sta te strijken, kijk ik naar Yara. Ze ligt op het speelkleed op het grote bed. Eén voor één pakt ze de speeltjes vast, bekijkt ze en brengt ze naar haar mond. Ze maakt tevreden en vrolijke geluidjes. Waar het zonlicht op het bed valt, zit de poes. Ze kijkt even rustig en nieuwsgierig naar Yara als ik. Ik slaak een zucht van tevredenheid en even later doet Yara hetzelfde. Zelfs met enkele meters tussen ons in reageert ze nog op mijn ademhaling! 

Grote kleine Yara is nu echt uit haar wiegje gegroeid. Het ledikantje uit de jaren zestig is van zolder gehaald. Eigenlijk is dat bijna even prachtig als het wiegje. Voor Lieuwke heb ik het opnieuw geschilderd en het ziet er nog keurig uit. ‘Dat is mijn lievelingswit!’, riep Lieuwke toen ze het zag. Met het hemeltje van nicht Sanne en een nieuw lintje past het helemaal in Yara's kamer.

Yara doet de houten babygym eer aan. Ze tilt haar beentjes loodrecht in de lucht en trapt tegen de speeltjes, die dan een leuk geluid maken. Op haar buik liggen wordt steeds interessanter. Pake Sieger vond het zielig, maar dat is het niet; een beetje oefening en spel vindt Yara heerlijk. Ze probeert speeltjes te pakken die voor haar liggen en zet zich af met haar beentjes alsof ze wil kruipen. Soms komt ze zover omhoog, dat ze opzij valt en in één keer doorrolt op haar rug. Het lijkt net of ze dit min of meer bewust doet, maar het kan ook komen doordat ze zich overstrekt. Op haar rug op het aakleedkussen zet ze zich af met haar voetjes, zodat haar rug omhoog komt en ze al een beetje op haar zij komt te liggen. Is dat het begin van omrollen?  

Lieuwke begroet Yara altijd even enthousiast: 'Heeee, Yaraatje!' Ze is altijd blij haar te zien, ookal is Yara meestal niet op haar best rond etenstijd, als Lieuwke thuiskomt van een lange dag school en bso. Lieuwke trekt zich nog het minst van ons allemaal aan van het gehuil. In de auto valt ze gewoon naast een krijsende Yara in slaap. Als Yara wakker wordt, gaat Lieuwke graag naar haar toe om haar te knuffelen. Ze wrijft dan over haar buikje en geeft haar kusjes, precies zoals ik doe. Ontroerend om te zien hoe ze mijn houding en gedrag imiteert. Wat voor haar lastig blijft, is dat je een baby niet even innig en stevig kunt knuffelen als grote mensen. Voor ons betekent dat dus blijven opletten.  

Ik heb een badstandaard gekocht. Daarmee kunnen Lieuwke en Yara samen in het grote bad. Yara laat zich lekker drijven. Gelukkig is Lieuwke zo groot dat ze zich al bijna helemaal zelf kan afdrogen en aankleden. Zo is samen in bad gaan een feestje.

Yara laat zich nu kennen als een rustige baby die niet veeleisend is, zolang je maar in haar buurt bent. Nadat ze heeft geslapen, gedronken en geknuffeld, vermaakt ze zich met wat dan ook – in de box, op het speelkleed, in de wipstoel, in de kinderwagen; met speelgoed of alleen met haar handjes en voetjes. Wat een gemak, zo’n zoet kind! Ik neem haar mee in huis waar ik ook ben en kan allerlei klusjes doen terwijl we tegen elkaar brabbelen.

Nog even in de wieg

Samen in bad en in bed

Diede op kraamvisite

De eerste herfst van Yara

"Lieuwke bestudeert nog steeds geconcentreerd haar handjes. Ze kan zichzelf daarmee lang bezig houden. Ze wordt er steeds beter in om speeltjes te bekijken, te bewegen en naar haar mond te brengen. Ook worden haar rug en nek steeds sterker. Ze kan steeds beter zitten en liggend op haar buik kijkt ze nu nieuwsgierig de hele kamer rond. Op schoot probeert ze te gaan staan. Voor het eerst schatert ze echt als ze lacht. Ons repertoire kinderliedjes wordt steeds uitgebreider met behulp van een boek van vroeger: ‘Alles in de wind’, ‘Op een klein stationnetje’, ‘In Den Haag daar woont een graaf’… We kunnen er alledrie eindeloos mee doorgaan."




Yara

 


Lieuwke

 

Dit schreef ik over de dertiende week van Lieuwke in april 2008. De tekst van deze week voor Yara zou bijna hetzelfde kunnen zijn. Op het schaterlachen na; Yara lacht met kleine schattige geluidjes. Op haar buik kijkt ze in het spiegeltje van het speelkleed naar zichzelf. Ze steekt haar tong uit als je dat ook doet. Zaterdag in Oldenzaal kan ze er geen genoeg van krijgen en opa Andries ook niet! In bad gaan wordt steeds meer een feest. Het lijkt alsof ze al weet wat er gaat gebeuren als ik haar uitkleed, want ze begint te lachen en te trappelen op het aankleedkussen.

week 13

Op dinsdag 16 oktober gaan we weer naar het consultatiebureau. Yara doet 't goed, wordt weer bevestigd. Hoewel ze iets minder drinkt dan ze zou mogen met haar gewicht, is ze goed gegroeid. Natuurlijk zijn de prikjes weer erg zielig, maar we zijn er op voorbereid en de volgende dag heeft ze al geen last meer.

Het huilen is weer een beetje minder geworden. Soms slaapt ze 's nachts door, maar meestal wil ze nog wel een fles om vijf uur. Omdat ze overdag niet zoveel drinkt, heeft ze de nachtvoeding soms nog nodig. Overdag voeden we daarom zoveel mogelijk op verzoek, zodat ze goed verzadigd de nacht in gaat. Ze heeft een paar keer geslapen zonder pacco, maar vaak is ze dan toch nog te onrustig met haar armpjes aan het maaien; we gaan er dus nog mooi even mee door. Soms legt ze ook zónder pacco haar armpjes heel braaf naast haar lijf; zo geconditioneerd is ze door die doek.

Yara is lid geworden van de bibliotheek! Het leuke boekstartkoffertje vormde de motivatie om dat nu al te regelen. Geïnspireerd ben ik er voor gaan zitten om het knisperboekje van Kikker samen te 'lezen'. Dat vond ze nog boeiend ook! Met lezen kun je niet vroeg genoeg beginnen. Dat ben ik natuurlijk helemaal eens met de Stichting Lezen. Alleen jammer dat ik op het consultatiebureau zelf moest vragen naar het aanmeldformulier. De ouders voor wie dit project eigenlijk bedoeld is worden op deze manier natuurlijk niet bereikt.

Woensdagochtend hebben we afgesproken met Herma en Marion en hun zoontjes die ik ken van zwangerschapspilates. Ook hun kindjes zijn allerliefst. Het is opvallend hoe herkenbaar alle ontwikkelingen zijn en fijn om alle babyperikelen door te nemen, tot en met de frequentie van de poepluiers.

Zaterdag brengen Yara en ik Lieuwke naar Oldenzaal, waar ze twee nachtjes gaat logeren. Ze voelt zich helemaal thuis bij opa en oma. Voor ons is het lekker om even alleen met de baby te zijn. Dat scheelt een heel stuk in de nachtrust, want na haar vroege ochtendvoeding (7.15u) slapen we uit tot half tien! Omdat ze 's avonds vanaf acht uur meestal heel goed slaapt, durven we het aan om zondagavond met z'n tweeën uit eten te gaan en de babyfoon bij de buurvrouw te brengen. Alleen met z'n tweeën op de fiets zitten voelt al bijzonder. 's Middags maken we een prachtige boswandeling met Jorien die langskomt. De bomen zijn nu op hun mooist. Yara kijkt ernaar met haar grote ogen.

Speelgoed en kinderboeken

Yara is steeds meer een rustige, relaxte baby. Ze slaapt en drinkt zonder problemen. Het dagelijks huiluurtje wordt steeds zeldzamer en ze slaapt deze week drie keer door tot ’s ochtends 6.30u. Ze is nog steeds dol op kletsen op schoot en bestudeert daarbij nauwgezet onze mimiek. Ook alleen in de box ligt ze lekker te kletsen, soms met nieuwe, grappige hoge gilletjes. Ze geniet erg van liedjes, zoals ‘Op een klein stationnetje…’, dat we veel zingen, net als bij Lieuwke. Ze lacht steeds krachtiger en overtuigender. Ze huilt minder, maar áls ze huilt kan ze nu ook echt krijsen en gillen – ook daarin wordt ze krachtiger. Ze krijgt dan rode oogjes, huilt dikke tranen en snikt nog lang na. Hartverscheurend!

Ik merk dat Yara erg gevoelig is voor geluid. Wanneer ze moe is, kan ze erg schrikken van harde geluiden, zoals kinderspeelgoed dat op de grond valt. Vanuit het niets barst ze dan in huilen uit. Ze heeft het soms wel zwaar, met al die rumoerige kleuters om haar heen - maar dat zal wel wennen. De muziek van haar eigen mobieltjes geven haar een heel vertrouwd gevoel. Soms zet ik een cd met babymuziek op: ‘Tingels van klassieke muziek', die Lieuwke bij haar geboorte van Pake Sieger kreeg. Dan wieg ik haar in mijn armen; Yara kijkt heel rustig om zich heen. De kamer vult zich met zachtheid, rust en haar babygeur.

Misschien is Yara meer een kijker dan een doener. Haar doordringende blik valt mensen steeds weer op.  In de box kijkt ze lang naar haar speeltjes. Ze bestudeert ze uitgebreid voordat ze er iets mee doet. Maar als ze eenmaal ontdekt dat iets geluid maakt door háár toedoen, kan ze er lang mee doorgaan. Laatst kraaide ze van plezier terwijl ze met haar armpje tegen de kikkerbal aansloeg en met haar beentje het knisperboekje liet knisperen. Een kleine kakofonie. Ze geniet van het spelen met de houten babygym en ik heb ook het speelkleed met speelbogen van stal gehaald. Ze is klaar voor een beetje afwisseling.

week 12

Dinsdag zijn we gezellig met z’n drietjes thuis. ’s Middags gaan we naar de stad. Lieuwke en ik met onze nieuwe winterjas, Yara in een lekker dik pak. We lopen door de herfstzon, onder gouden bomen, naar de boekwinkel, want het is kinderboekenweek! Lieuwke maakt een geweldige keuze: Nederland van Charlotte Dematons. Op de prachtige platen valt ontzettend veel te ontdekken: behalve mooie Nederlandse plaatsen en tradities, staat het boek vol verwijzingen naar schilderkunst, jeugdliteratuur, kinderliedjes én de vaderlandse geschiedenis. Met dit boek kunnen we nog jaren vooruit. We bekijken het boek in een lunchroom, terwijl we genieten van cappuccino, fristi en een fles.

De volgende dag beleeft Lieuwke weer een avontuur in het kader van de kinderboekenweek. Samen met oma beklimt ze de Peperbus. Het zijn wel 236 treden en je kunt de hele stad zien! Bovenop de toren luistert ze naar het sprookje van Doornroosje, verteld door een verhalenverteller.
Donderdagmiddag ‘speelt’ Yara met buurjongetje Julius: ze liggen even naast elkaar in de box, waarbij Julius per ongeluk Yara's handje vastpakt. De mama’s vinden het erg vertederend. Zondag komen Anja en Jaap Yara bewonderen. Ze zijn van haar onder de indruk. Ze nemen voor de twee meisjes een standaardwerk mee: de poëziebloemlezing Als je goed om je heen kijkt, zie je dat alles gekleurd is. Een schot in de roos. Met dat boek ben ik zelf opgegroeid en ik gebruik het in mijn cursus Jeugdliteratuur. Yara en Lieuwke hebben nu hun eigen exemplaar en zullen er nog jaren plezier aan beleven.

Ik geniet met volle teugen van mijn tijd met Yara. Lieuwke ging met 12 weken twee dagen per week naar de opvang, maar ik vind het een zegen dat ik Yara nog niet hoef weg te brengen. Nog twee maanden kan ik fulltime van haar genieten. Vanaf half december gaat ze één dag per week naar kinderdagverblijf De Nooterhof.

De fotoshoot

Toen Yara drie weken oud was, lieten we een echte ‘babyfotoshoot’ maken. De twee leuke meiden van Essenza Fotografie kwamen bij ons thuis op 15 augustus. Het viel nog niet mee om iedereen er op tijd op haar best uit te laten zien, maar om 9.30u zaten we er klaar voor: Yara in haar roze ruitje, Lieuwke in haar lievelingsrok van oma en ik in mijn nieuwe setje van King Louie. Friso koos voor passende zachte tinten.

Het zou een mooie zomerdag worden, dus het licht was goed. Eerst zetten we het tuinbankje midden in de tuin en lieten ons fotograferen in het groen. Daarna zaten we met z’n allen op het grote bed, waar het licht het mooiste was.

Yara keek heel rustig om zich heen, met haar heldere, donkere blik. Ze staat er dan ook op haar allermooist op. Lieuwke is wel gewend om te poseren en was trots om met haar kleine zusje op de foto te mogen. Dat kun je zien op de foto’s in de tuin: ze zit stralend tussen ons in met haar zusje op schoot. Voor Friso en mij was het even wennen, maar we knuffelden gewoon met Yara zoals altijd en dat heeft mooie foto’s opgeleverd.
De fotosessie was een leuke gebeurtenis in de eerste weken met z’n vieren. Een zoete impressie van het geheel is hier te bekijken.

Lieuwkes wijde wereld

Er kwam post uit de kabouterfabriek. In het pakketje zat een boek over twee kabouters, Balderik en Jonathan. De oude, wijze Balderik neemt de kleine Jonathan mee op wereldreis; hij zal hem de wijde wereld laten zien. Elke keer als Jonathan vraagt of ze er al zijn, krijgt hij hetzelfde vreemde antwoord: 'We zijn er altijd!' Jonathan snapt er niets van en wordt boos. Maar na een lange tocht begrijpt hij wat Balderik hem wil vertellen: de wijde wereld, dat is de wereld om je heen! Op een open plek in het bos haalt Balderik een geheim zakje te voorschijn. Met een 'vuurster' uit dat zakje steekt hij een vuur aan. Het vuur brandt, met vlammen in de vorm van een hart. Jonathan weet: dít is zijn wijde wereld!

'Lieve Jonathan,' zei Balderik, 'kijk om je heen. Dit is de wijde wereld, dit is jouw wereld. Waar je ook bent, ga zitten en ontdek wat jouw wereld je te bieden heeft. Soms maak je de grootste ontdekkingstochten op het kleinste stukje aarde, en ligt de wereldse weidsheid precies daar waar je nu bent.'

In het postpakket van de kabouters zat ook een knutselpakket om je eigen Wijde Wereld te maken. En daarmee ging Lieuwke aan de slag. Eerst bedacht ze samen met mama hoe haar wereld eruit zag. Ze tekende haar huis, het huis van Ella en de Geert Grote-school. Ze plakte ze op haar wereldbol. Lieuwke en mama maakten water van blauwe wol. Ze maakten ook het bruggetje over het water en de weg naar school. Aan de overkant van het water stond de molen. Lieuwke haalde een heel klein beetje echt zand en een paar steentjes uit de zandbak, waarmee ze de speeltuin maakten. Er kwamen boompjes van groene wol naast te staan en gras van vilt. 

Toen was Lieuwkes wereld klaar en mocht ze het geheime zakje openmaken! Er zat een kaarsje in dat midden in Lieuwkes wereld kwam te staan. Mama stak het aan. Net als in het verhaal van Jonathan brandde er nu een vuurtje in het hart van Lieuwkes wereld.

Yara-taal

Woensdag was ik met Yara en Lieuwke bij Ella en Resa. Yara en ik zaten te kletsen. Ella keek mij vreemd aan en zei tegen Lieuwke: 'Zij praat in een andere taal!'
'Ja,' zei ik, ‘dit is de Yara-taal, willen jullie die ook leren?’
Ze leerden snel. Yara begreep hen en kletste lachend terug.
Het is mooi om te zien hoe ze oefent met haar mimiek. Ze blaast spuugbelletjes en kletst wat af met klanken die lijken op verschillende klinkers en medeklinkers. De ‘rrrrr’ lijkt haar favoriete klank, maar ‘buhbuhbuh’ hebben we ook al gehoord.

Maar Yara heeft nog veel meer geleerd deze week. Ze heeft haar voetjes ontdekt. Als ze op mijn schoot ligt met haar beentjes omhoog, bekijkt ze haar voetjes aandachtig en probeert ze te pakken. Ze vindt het leuk als ik er een spelletje mee speel: ‘klap eens in je voetjes, blij blij blij...’ Liggend op mijn bovenbenen probeert ze zich rechtop te trekken aan mijn vingers, al lukt dat nog niet echt. Of ze strekt haar armpjes naar mij uit en probeert naar mij toe te komen. Ze kan haar hoofd al bijna zelf rechtop houden. Vaak omklemt ze met haar handje mijn schouder; een heel schattig gevoel. Ook klemt ze zich aan mij vast door mijn kleding vast te pakken. Ze kan - soms - met twee handjes haar flesje vasthouden, een rammelaar of speeltje pakken en het bewegen. Haar hoofdje draait steeds makkelijker naar twee kanten.

Ze is dol op haar mobiel; begint te lachen en trappelen van opwinding als ik hem opwind. Als het muziekje is afgelopen, begint ze te mopperen. Ze huilt boos, totdat ik hem weer opwind. Dan lacht en trappelt ze weer. Ze weet nu dus al hoe ze haar ouders in beweging moet krijgen! We hebben de babygym van Lieuwke van zolder gehaald. Yara vindt het leuk om er mee te spelen op de grond of in haar wipstoeltje. Op zondag zit ze voor het eerst in haar wipstoeltje bij ons aan tafel; heel gezellig.   

Yara heeft nu een heel redelijk ritme. In de ochtend slaapt ze lang en veel. ‘s Ochtends en rond de middag is ze anderhalf uur wakker en gaat daarna weer zoet slapen. ‘s Middags is ze langer wakker en rond etenstijd wat huilerig; maar rond acht uur gaat ze diep slapen tot de laatste voeding. Als ze die op heeft, slaapt ze direct verder tot een uur of vier. Na een halve fles slaapt ze meteen door tot de volgende ochtend. Het is erg fijn dat er nu een patroon is met een duidelijk verschil tussen dag en nacht. 

Deze week hebben veel lieve mensen voor het eerst met Yara kennisgemaakt of haar opnieuw bewonderd. Opa en oma deze week op maandag; woensdag kwam Omi langs met een prachtige nieuwe outfit voor Lieuwke. Vrijdagavond was heel bijzonder; toen gingen we met de meidenclub op kraambezoek bij Ingrid en Lias in het ziekenhuis in Nijmegen. Sabine kwam over uit Londen, Micha uit Luxemburg en ook Sanne, Janneke en Jorien bewonderden Lias en Yara. We genoten van bevallingsverhalen, sushi en alcoholvrije wijn.

week 11

Zaterdag kregen we supergezellig kraambezoek van Jeske, Robin, Ties en Dorus. Lieuwke en Ties zagen elkaar als baby vaak. Na even wennen konden ze het weer heel goed vinden samen. Het werd een geweldige logeerpartij. Spelen met water in de Nooterhof, samen dansen op K3, samen in bad en tot slot: keten! Dat betekende: stiekem giechelen, de kamer overhoop halen, laat slapen en ‘s ochtends alweer heel vroeg wakker. Kleine broer Dorus was dol op baby Yara. Ze waren nog maar net vertrokken of er kwamen alweer nieuwe speelkameraadjes: Simon en baby Iris. Ook met hen en hun ouders Ivo en Sytske genoten van de nazomerzon in de Nooterhof.

Na een weekje Italiaanse zon is het écht herfst geworden in Nederland. Maar Yara is klaar voor het nieuwe seizoen. De zomerjurkjes in maat 56 zijn opgeruimd en er ligt een nieuwe garderobe klaar van warme vestjes en zachte pakjes.

Op vakantie! (week 10)

Op vrijdag 21 september vertrekken we naar Sardinië! Tijdens de vlucht doet Yara het heel goed. We geven haar steeds wat te drinken en daarmee is ze tevreden. We hebben een mooi appartement aan het zwembad en genieten van de zon en het water. Het is rustig en niet te warm. Sardinie is droog, heuvelachtig en vriendelijk. Yara heeft ’s avonds haar gewone huiluurtje en gaat daarna slapen in het campingbedje. Lieuwke slaapt in het grote bed in de enige slaapkamer, Yara in het halletje en wij op slaapbank in de woonkamer. Wie geen nachtdienst heeft, gaat naast Lieuwke liggen. Zo heeft ieder z'n eigen plekje.

Het strand aan de oostkust is behoorlijk winderig met hoge golven. Lieuwke heeft veel pret in de golven. Voor Yara is het wel lastig met al dat zand, hoewel we haar goed uit de zon houden. Ze wil vaak drinken en daar geven we gewoon aan toe. Thuis ligt ze te spelen in haar 'slaaptentje', dat fungeert als box. 

From Google Movies

We bekijken zondag een mooi middeleeuws stadje, Orosei. Oude mannen in een rij bij de kerk, vrouwen in het zwart op de stoep. Allemaal dol op Yara en Lieuwke! Lieuwke en ik bekijken twee kerken, een kleintje en een grote. Lieuwke is onder de indruk en wil zélf foto’s maken van de schilderijen en heiligenbeelden. Yara slaapt overal: in de maxicosi, in de auto en in de draagdoek. Friso is niet fit. Op de terugweg geeft Lieuwke ineens over in de auto, tot haar eigen schrik. Thuis heeft ze diarree, Friso ook. Allebei vroeg naar bed. Ook Yara gaat rond acht uur slapen. Ik zit in mijn eentje op het balkon met een wijntje en mijn iPad, te genieten van de stilte.

Maandag is Friso nog steeds ziek. We gaan helemaal nergens naartoe. Ik speel met Lieuwke, knuffel met Yara... Best gezellig eigenlijk. Voor Lieuwke heb ik gelukkig kleine spulletjes meegenomen om haar bezig te houden. Ze is een hele tijd zoet met het rijgen van een ketting. Ik zei tegen haar: 'Wat zul jij trots zijn als het straks af is!' En later aan tafel zegt ze: 'Je had echt gelijk mam, toen je zei dat ik zo trots zou zijn!' Een beetje stimulans is soms wel nodig om haar doorzettingsvermogen te trainen. Ze kletst onophoudelijk en dat is – meestal – een genot om aan te horen. Ze verveelt zich soms, maar bedenkt dan zelf een spel over prinsessen. Dan zit ze in haar eigen wereld. Ze vindt het leuk om mij te helpen met tafeldekken, was ophangen enzovoort. Ze is verder erg bezig met leren schrijven en rekenen, dus dat helpt ook om haar bezig te houden. De iPad is wel een zegen voor de nodige relaxmomenten. Ze is erg liefdevol naar Yara, maar vindt het nog moeilijk haar met rust te laten als wij dat zeggen. Maar ze is minder lastig dan op onze eerdere vakanties. Ze kan beter met de verandering omgaan, lijkt het.

Dinsdag ben ik dan toch ook nog aan de beurt en de diarree gaat de hele week niet meer over. Goddank heeft Yara er tot nu toe géén last van. We slagen er in om van de woensdag  een echte vakantiedag te maken; in het dorpje Cala Gonone dat een prachtig strand heeft. Op donderdag rijden we naar Alghero, om de volgende ochtend héél vroeg naar huis te kunnen vliegen. Alghero is een wat onooglijk en rommelig stadje, dat bij nader inzien een heel mooie kustlijn blijkt te hebben. We slapen in een ouderwets Italiaans appartement. Vrijdag staan we voor dag en dauw op. De vliegreis loopt opnieuw gesmeerd en ‘s middags zijn we allemaal blij om thuis te zijn, want daar is het toch het fijnste ziekzijn.  

Week 9

Op maandag 17 september gaan we naar het consultatiebureau. Yara krijgt haar eerste prikjes. Ze ligt op mijn schoot en kijkt de verpleegkundige vol vertrouwen aan. Maar zodra ze de prik voelt, begint ze hartverscheurend te huilen. Van de pijn, maar ook van schrik én woede, lijkt het. Ik voel me een verrader. In de auto valt ze in een diepe slaap. ‘s Avonds voelt ze zich niet lekker en huilt lang en hard. Dat doet me beseffen wat écht huilen is, en dat het eigenlijk normaal gesproken best meevalt. Nadat we haar een zetpilletje hebben gegeven gaat ze opnieuw diep slapen. De volgende dag heeft ze geen last meer.

Men is zeer tevreden over haar groei en ontwikkeling. Gewicht en lengte zijn in evenwicht; ze is nu 57,5 cm lang en weegt 5,2 kg. Ze is vlot met kletsen en om zich heen kijken. Ook is ze sterk in het optillen van haar hoofdje. Voor een kindje dat met veertig weken geboren is, is ze erg snel met alles. De wijkverpleegkundige bevestigt wat ik al had gezien: ze is sterk bezig met het bestuderen van haar handjes.

week 9

Ze heeft nog steeds een voorkeurshouding naar rechts. Ze draait haar hoofd minder makkelijk mee naar links. Ik krijg tips om de beweging naar links meer te stimuleren, zoals haar op linkerzijde te leggen in de box, meer links te voeden en haar bij het oppakken op mijn linkerschouder te leggen. Ik let hier de komende dagen scherp op, en dat werkt; ze draait al na een paar dagen haar hoofdje bijna net zo gemakkelijk naar links als naar rechts.

Omdat het voedingsritme nog onrustig blijft – ze drinkt niet altijd haar fles leeg en slaapt ‘s nachts niet goed door – krijg ik het advies om het aantal voedingen te verminderen en de hoeveelheid te verhogen: we zouden naar vijf maal 165cc moeten gaan en een grotere speen moeten gebruiken. En strikt vasthouden aan voeden om de vier uur. Misschien helpt dat om door te slapen. Maar de verpleegkundige zegt ook: ‘Misschien past voeden op verzoek wel beter bij haar’. Ik heb het gevoel dat ze het ook niet goed weet, maar ik wil alles proberen. De dagen erna blijkt méér voeden meestal niet te werken; ze krijgt het gewoon niet weg. Om de vier uur werkt ook niet; we gaan dus maar gewoon door zoals we deden met afentoe een extra grote fles.

Verder is ze vrolijk en veel aan het kletsen, waarbij ze verschillende klanken nadoet en reageert op de geluidjes die wij maken. Het gebruik van haar handjes wordt steeds gecontroleerder, het is nu vooral leuk speelgoed.

Ondertussen verzamel ik de noodzakelijke spullen voor een zonvakantie met baby, zoals een slaaptentje, een baby banz, zonnehoedje en een babyreisapotheek met onder meer ORS, thermometer en zetpilletjes. Is dat niet overdreven?, vraagt Friso. Misschien wel, denk ik, maar je weet maar nooit wat er allemaal kan gebeuren tijdens een weekje Sardinië.

De familiewieg

Na tien weken is Yara uit haar wiegje gegroeid. Een wiegje als een droom. Een witte wolk. En vooral: een wiegje met herinneringen.

Omi Geertje kreeg het rotan wiegje 36 jaar geleden van haar vader, toen ze in verwachting was van haar derde kind. Ze vertelt vaak dat ze, zes maanden zwanger, met haar vriendin tot zes uur 's ochtends bezig was om het wiegje te bekleden. Bruine stof met witte bloemetjes. Het was 1976. Een gewatteerd dekentje van dezelfde stof en bijpassende lakentjes.

Die stof bleek bestand tegen de tand des tijds. Nadat veel neefjes en nichtjes erin gelegen hadden, ging het wiegje twaalf jaar geleden naar tante Esther, toen haar dochter Sterre geboren werd. Zes jaar later keek nichtje Eline tegen de bloemetjes aan. Anderhalf jaar later werd Lieuwke omringd door hetzelfde bruin als haar vader 31 jaar eerder.

Met Yara is het wiegje aan een nieuw leven begonnen. De bruine bloemetjes waren verkleurd en onder het stof. Ik kocht witte broderie waarmee oma Els de wieg opnieuw bekleedde. Ik liet een matrasje op maat maken en kocht een nieuw dekentje. Met de veertig jaar oude kanten lakentjes van Omi is het wiegje mooier dan ooit.

Toen Yara net geboren was, kwam haar hoofdje tot halverwege. Nu ligt haar hoofdje al bijna tot aan de bovenrand. Nog één of twee weken, dan gaat de wieg terug naar zolder. Maar hij kan weer generaties mee.