Reggio Emilia, banaan en nóg een fotoshoot (week 17)

Op 15 november heeft Yara kennis gemaakt op kinderdagverblijf De Nooterhof. Ik ben als een blok gevallen voor deze plek. Natuurlijk vanwege de locatie: elke dag spelen de kindjes in het Doepark met overalletjes en laarsjes aan. Maar ook vanwege hun visie, gebaseerd op de benadering van Reggio Emilia. Dat betekent zo ongeveer: uitgaan van de creativiteit en verbeeldingskracht van het kind.

Dat dat geen holle frasen zijn uit een pedagogisch beleidsplan, blijkt uit het enthousiasme waarmee de medewerksters hierover vertellen. Blaadjes tekenen? Geen kleurplaat printen, maar buiten blaadjes zoeken en deze natekenen. Alles is goed, want zo ziet het blaadje er voor dit kind uit. Buiten spelen? Geen plastic emmertjes en schepjes mee, maar lekker met je handjes in de aarde. Weinig lelijk speelgoed en veel hout. De kindjes knutselen met natuurlijke en hergebruikte materialen, zoals gekleurd zand en lege botervlootjes. Van hun kunstwerken worden foto’s gemaakt die in een ‘portfolio’ terecht komen. De natuur wordt nauw gevolgd: er hingen doorgeknipte petflessen voor het raam, waarin zaadjes waren gezaaid, zodat alle peuters kunnen zien wat er van dag tot dag in de aarde gebeurt.

Ja, van die dingen gaat mijn hart sneller kloppen. En ik vind het geweldig dat medewerkers op een kinderdagverblijf met overtuiging vanuit een visie werken. Dat ben ik niet gewend. Als lid van de oudercommissie van de crèche van Lieuwke kon ik me zó opwinden over de liefdeloze, commerciële instelling van die organisatie. Maar bij de Nooterhof lijkt het erop dat er nog hoop is voor de Nederlandse kinderopvang.

Over een jaartje zullen we zien of het zo mooi is als het lijkt. Eerst moet Yara zich daar thuis gaan voelen. Tijdens de kennismaking lag ze alvast tevreden in de box te lachen naar de spiegel boven haar.

Diezelfde middag waren we bij Prenatal en nodigde een fotografe ons uit voor een ‘vrijblijvende fotoshoot’. Yara was goed gehumeurd en zag er allerliefst uit, met een mutsje van vroeger en een poncho uit de Terre-des-hommes-winkel. Het kon niet mooier! De fotograaf en andere moeders smolten. ‘Ah… wat een schatje!’, ‘Ik hoop zó dat ik ook nog een meisje krijg!’, ‘Ja, wat moet je nou met jongens?’, ‘Waar heb je die kleertjes vandaan?’  Yara zette haar liefste lachjes op en ik gloeide van trots. Anderhalve week later kocht ik veel te dure foto’s.

De dag daarvoor proefde Yara haar eerste fruithapje: twee hapjes geprakte banaan. Smakken, spugen, likken en …  lachen! En die lach werd steeds groter: ze zat te smullen!

Ook over fruithapjes kan ik een betoog opzetten. Vijf jaar geleden deed ik dat ook, te pas en te onpas, tegen mensen met of zonder baby. Maar daarover een volgende keer meer.

Een dag uit het leven van Yara, vier maanden oud.

7.00u: Wakker! Flesje en knuffelen in het grote bed, spelen in de box.

9.00u: Nog even verder slapen.

10.30u: Wakker. Lekker spartelen op de commode of in bad; schone kleertjes aan, weer een fles en daarna spelen in de box, de wipstoel, op het speelkleed. En natuurlijk liedjes zingen en spelletjes doen bij mama op schoot.

12.30u: Weer naar bed.

14.00u: Vrolijk en uitgerust wakker. Verschonen, knuffelen, een fles leegdrinken en daarna (soms) een fruithapje. Bij goed weer in de wandelwagen naar buiten: wandelen, speeltuin, Lieuwke van school halen of boodschappen doen.

16.00-17.00u: Nog een kort slaapje.

17.00u-19.00u: Gezellig beneden terwijl de hele familie thuis komt. Yara bekijkt hoe mama eten maakt en de tafel dekt; ze knuffelt met papa en speelt met Lieuwke. Ze zit in haar wipstoel bij ons 'aan tafel'. Als ze maar bij ons kan zijn; anders zet ze het op een hoog, hard, ontevreden gillen. Vierde flesje om 18.30u en dan naar bed voor de nacht.

23.00u: Ze drinkt haar laatste voeding slapend en in één teug op.

Hoe fijn kan een voorspelbaar babyleven zijn!

Yara groeit (week 16)

Op schoot zitten – bij wie dan ook – en rond kijken is fijn; onweerstaanbaar lachen naar andere mensen wil Yara ook wel doen, maar ze komt past echt los als ze alleen op een rustig, gezellig plekje kan spelen. Het is ongelooflijk hoe lang ze zichzelf kan vermaken op een dekentje. Ze trappelt en kraait en lacht eindeloos naar speeltjes en knuffeltjes. 

Op de commode trekt ze haar beentjes hoog op en pakt dan haar bovenbeentjes vast. Nog even en ze heeft haar teen te pakken. In de box duwt ze zich met haar voetje omhoog, zodat ze al half op haar zij ligt. Dan bekijkt ze zichzelf in een spiegeltje of pakt haar speeltjes. Ook heeft ze haar vingertjes gevonden en begint ze een beetje te duimen.

Sinds vorige week slaapt ze in het ledikantje. Dat was meteen prima. Ze kan de dekentjes niet meer zo makkelijk los trappelen en heeft weer alle ruimte. We letten er niet meer zo precies op hoeveel melk Yara binnenkrijgt, omdat ze goed slaapt en groeit. We bieden voldoende aan, maar ze bepaalt zelf hoeveel ze drinkt. Het mooie aan borstvoeding is dat een kindje zelf bepaalt wanneer ze genoeg heeft. Dat principe houden we nu een beetje in stand. Ze vindt het gezellig om met ons aan tafel te zitten en lijkt ook al met interesse naar ons eten te kijken. Wanneer zullen we met de fruithapjes beginnen?

We zijn weer veel op pad geweest bij vrienden en familie. Ik word er steeds bedrevener in om op stap te gaan met twee kinderen. Ook Yara raakt eraan gewend in andere huizen te slapen. Natuurlijk is thuis het fijnste, maar het gaat en dat geeft ons vrijheid.

Samen spatten

Maandagochtend, acht uur. Met een boterham met hagelslag in mijn hand loop ik met grote passen achter de kinderwagen. Door de miezer, langs grauwe garages op weg naar zwembad De Vrolijkheid. Klungelen in een veel te klein hokje. Yara in haar zwemluier en broekje met stippeltjes hijsen. Spullen in kluis proppen, en – slippers vergeten! – op blote voeten door een ijskoud, leeg zwembad dwalen op zoek naar het instructiebad. Het personeel zegt hoofdschuddend dat ze niet weten waar ik mijn kinderwagen kan laten staan. Het is duidelijk dat ook zij niet vrolijk worden van dit nieuwe bad.

Maar om half negen zijn Yara en ik klaar voor onze eerste zwemles. Samen met twaalf andere babies, waarvan er negen (!) hun papa hebben meegenomen. Er zijn babymeisjes met armbandjes en oorbelletjes, mama’s met zwarte letters op hun arm en papa’s die lol maken met de juf. Zij zet enthousiast het eerste liedje in: ‘We maken een kringetje van jongens en van meisjes…’ De papa’s brommen wat onhandig mee: ‘Ik zag twee katten, samen spatten…’. Tijdens de oefeningetjes met hun baby zijn ze wél heel toegewijd.

Yara trekt zich er allemaal niets van aan. Ze huilt een beetje als we het koude water in gaan, spreidt haar armpjes en holt haar ruggetje. Maar ik houd haar dicht tegen me aan en het gaat snel beter. We drijven al zingend en wiegend. Juf Ans leert mij hoe ik haar kan laten drijven op mijn armen. Yara ontspant en begint heerlijk geluidjes te maken. Ze geniet!

Voor de eerste keer is dat meer dan genoeg; we verlaten de les voor ze begint te bibberen. Dan het hele circus weer in omgekeerde volgorde. Als twee verzopen katjes komen we thuis, maar het was de moeite waard. Volgende week weer!

Betoverd door muziek (week 15)

In september las ik in  De Volkskrant een interview met muzikante Mathilde Castro over babyconcerten:

"Door Amerikaanse muziekpedagogen is aangetoond dat baby’s een grote muzikale aanleg hebben. Als dat niet wordt gestimuleerd, neemt het vermogen na hun derde jaar snel af. De essentie van muzikale ontwikkeling zit in diversiteit: verschillende genres muziek, verschillende instrumenten, ritmes en toonhoogtes.(...) Een concert is een blijmakende ervaring. Een baby geniet enorm van de muziek."

Van zulke berichten word ik altijd erg daadkrachtig: dat ga ik ook doen met Yara! Een tijdje later stuitte ik op een uitnodiging voor een gratis babyconcert bij Doomijn in Zwolle.

Woensdagochtend 31 oktober gebeurde het. Tien baby’s bij elkaar in een ruimte vol kussens, voilegordijnen en lavendelgeur. Samen met hun ouders lieten ze zich naar binnen lokken door het gezang van docente Daniëlle: ‘Kom er in, kom er bij, doe jij met ons mee?’.

Er waren grote baby’s bij en kleine – nóg kleinere dan Yara. Vijfenveertig minuten lang wist Daniëlle de aandacht van deze baby’s vast te houden. De grootste kindjes volgden haar bewegingen en luisterden als gehypnotiseerd naar de muziek. Ze legde met haar blik en haar stem contact met elke baby om hem of haar bij het gebeuren te betrekken. Ze zong eenvoudige deuntjes en speelde op haar viool. Later kregen alle kinderen zilveren belletjes om mee te doen. Sommigen klapten mee of sloegen met hun handjes op hun beentjes.

Alle kindjes waren als betoverd; en daarmee betoverden ze hun ouders. Er werd bijna niet gehuild. Ook niet door Yara, terwijl ze op dit tijdstip, 9.00u, altijd slaapt. Ze stribbelde een beetje tegen in het begin, maar algauw liet ze zich heerlijk wiegen op de muziek. Later speelden we kiekeboe met doorzichtige sjaaltjes. Het hoogtepunt van het concert was het bellen blazen. De ruimte vulde zich met zeepbellen en de kindjes staarden er naar of probeerden ze te pakken.   

Yara was het meest geboeid door de gekleurde sjaaltjes. Verder was ze nog te klein om echt te volgen wat er gebeurde. De verleiding is groot om dan te denken dat alles langs haar heen gaat. Maar dat dat niet zo was, bleek na afloop: ze viel in mijn armen in een diepe, ontspannen slaap. Het concert had hetzelfde effect als een badje of een massage.

Luizenpluizen

Toen Lieuwke net op school zat, keek ze me op een dag met twinkeloogjes aan en fluisterde: 'Mama, wil jij ook een keer luizenpluismoeder zijn?'

Zo'n innige, eenvoudige wens kon ik niet weerstaan. Gisterochtend was het dan zover. Ik bleef bij Lieuwke in de klas toen alle papa's en mama's weg waren. Met twee andere mama's richtten we een tafeltje in op de gang. Eén voor één riepen we de kleuters bij ons. Eén voor één legden ze hun hoofdjes vol overgave op het witte papier en lieten ons pluizen in hun nek, achter hun oren en daarna op hun hele hoofdje. Het werkje was helemaal niet zo ondankbaar als altijd wordt beweerd. Ik trof uitsluitend schone, heerlijk geurende haartjes aan. Vanuit henzelf begonnen de kleintjes te vertellen.

'Ik moet vanmiddag naar de orendokter!'

'Ik ben in de vakantie naar Ballorig geweest, met opa en oma!'

'O ja? En mag je altijd extra veel van opa en oma?'

'Ja, ik mag alles!'

Uren zou ik met hen kunnen praten. In mij werd de kleuterjuf wakker die ik nooit geworden ben. Er werden geen luizen gevonden.