Maandagochtend, acht uur. Met een boterham met hagelslag in mijn hand loop ik met grote passen achter de kinderwagen. Door de miezer, langs grauwe garages op weg naar zwembad De Vrolijkheid. Klungelen in een veel te klein hokje. Yara in haar zwemluier en broekje met stippeltjes hijsen. Spullen in kluis proppen, en – slippers vergeten! – op blote voeten door een ijskoud, leeg zwembad dwalen op zoek naar het instructiebad. Het personeel zegt hoofdschuddend dat ze niet weten waar ik mijn kinderwagen kan laten staan. Het is duidelijk dat ook zij niet vrolijk worden van dit nieuwe bad.
Maar om half negen zijn Yara en ik klaar voor onze eerste zwemles. Samen met twaalf andere babies, waarvan er negen (!) hun papa hebben meegenomen. Er zijn babymeisjes met armbandjes en oorbelletjes, mama’s met zwarte letters op hun arm en papa’s die lol maken met de juf. Zij zet enthousiast het eerste liedje in: ‘We maken een kringetje van jongens en van meisjes…’ De papa’s brommen wat onhandig mee: ‘Ik zag twee katten, samen spatten…’. Tijdens de oefeningetjes met hun baby zijn ze wél heel toegewijd.
Yara trekt zich er allemaal niets van aan. Ze huilt een beetje als we het koude water in gaan, spreidt haar armpjes en holt haar ruggetje. Maar ik houd haar dicht tegen me aan en het gaat snel beter. We drijven al zingend en wiegend. Juf Ans leert mij hoe ik haar kan laten drijven op mijn armen. Yara ontspant en begint heerlijk geluidjes te maken. Ze geniet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten