Februari

Uit een dag in het leven van Yara op kinderdagverblijf (crècheboekje 14 februari):

‘Het gaat heel goed met Yara. Ze is echt een lieve en vrolijke meid!

Vanmorgen is ze om 9.30u naar bed gegaan, ze lag in bed en sliep meteen.

Om 10.30u was ze wakker en heeft ze wat fruit gegeten. Daarna fijn gespeeld in de grondbox met allemaal speeltjes om zich heen.

Om 11.30u werd Yara een beetje mopperig en verdrietig. Ik heb haar fles warm gemaakt en gegeven, dat ging erg goed. Alleen als ik tegen een andere juf praat dan stopt Yara met drinken en kijkt ze naar je.Yara had ongeveer 40cc over.

Om 12.45u weer fijn naar bed toe.’

Zo ziet een babydagje eruit; thuis verschilt niet veel van de crèche. Haar lachjes worden steeds uitgesprokener en talrijker. Er gaan dagen voorbij dat ze helemaal niet huilt. Vreemde (mannen)gezichten die tegen haar praten zijn soms nog wat te veel, maar na even wennen zit ze ook bij opa’s en oom gezellig op schoot. Ze moppert soms een beetje als ze alleen in de box ligt; dan laat ze duidelijk merken dat ze bij je wil zijn. Maar als ze goed geslapen heeft, kan ze zich lang alleen vermaken.

Zoals leidster Annemieke schreef, is ze heel gevoelig voor alles wat er om haar heen gebeurt. Als er iemand praat of beweegt, luistert ze en vergeet ze te drinken of te eten. Het helpt dan het beste om boven te gaan zitten en in stilte en rust de fles te geven.  

Als wij eten, eet ze met ons mee in haar kinderstoel. Ze vindt het heerlijk om erbij te zitten en te sabbelen op een korst brood, babyliga, groot stuk komkommer met een gat erin of een struikje gekookte broccoli. Met uiterste concentratie pakt ze een stukje op en stopt het in haar mond; ze kauwt er even op en dan belandt het op de grond. Zo oefent ze haar fijne motoriek, die je bijna elke dag vooruit ziet gaan. Langzaam leert ze wat zelf eten is. Naast de stukjes krijgt ze ook vaak een bordje gepureerde groente, een potje fruit of een bordje pap met granen. Dan eet ze het hele bordje leeg. Gevoerd worden is ook wel lekker makkelijk genieten! Het is wel opletten, want aan tafel pakt ze gretig alles binnen haar bereik. Als ze aandacht wil, trekt ze mij of Lieuwke aan onze mouw. En ze stopt net zo lief het hele bord als een struikje broccoli in haar mond. Grappig om te zien hoe snel ideeën over babyvoeding veranderen. Vijf jaar geleden, toen ik Lieuwke stukjes te eten gaf in plaats van het te pureren, was dat nog heel 'revolutionair'. De leidsters van het kinderdagverblijf en andere moeders vonden het allemaal heel apart en spannend. De blogjes die ik daar toen over schreef werden met verbazing gelezen. Nu is het heel gewoon geworden en krijgen alle baby's om me heen stukjes te eten. Op het kinderdagverblijf vroegen ze zelfs of ze haar een soepstengeltje mochten geven.

februari2013

Op vrijdag 8 februari wil Yara niet meer in de wagen liggen, maar alleen nog maar rechtop zitten en om zich heen kijken. Bij Lieuwke ging dat precies zo; dus we bouwen de bugaboo om. Nu kan ze lekker om zich heen kijken terwijl we rijden. Ineens kan ze ook op de bank zelfstandig zitten.

De winter blijft maar aanhouden. Na wat dagen voorzichtige lentezon, staat er op 24 februari weer een sneeuwpop in de tuin. Yara wordt weer verkouden. Gelukkig is ze er niet ziek van, alleen is al dat hoesten wel zielig! En dan komen er ook nog eens nieuwe tandjes aan. Haar rechter boventand komt door tijdens de eerste logeerpartij bij opa en oma, met Lieuwke maar zonder papa en mama (17 tot 19 februari). Gelukkig is het logeren er niet minder leuk om; het gaat heel goed! Twee dagen later is ook de linker boventand door.

Spelend op de grond begint Yara langzaam aan ‘mobiel’ te worden. Ze draait om haar as om speeltjes om haar heen te pakken en schuift naar achteren, totdat ze bijna helemaal onder de bank ligt. Om de poes moet ze nog steeds het hardste lachen. Geweldig vindt ze die, elke keer als die binnenkomt. Helaas is de liefde niet helemaal wederzijds, al gaat Sientje haar ook niet uit de weg. Op 16 februari komt Omi komt langs met puppy Hinte (geboren in december) en ook haar vindt Yara geweldig; ze grijpt met haar handjes in de zachte vacht en begint te lachen. 

Yara doet mee! (Januari)

week 25

Op 7 januari zit Yara voor het eerst in de kinderstoel bij ons aan tafel. Ze vindt het geweldig. Ze pakt de lepel steeds zelf vast, net als de fles. Het is nogal een geknoei, maar er gaat wel veel naar binnen. Ze vindt alles even lekker: worteltjes, boontjes, pompoen, bloemkool, broccoli. Soms kluift ze ook op een stuk komkommer of mango, terwijl wij eten. Dat sabbelen vindt ze enorm boeiend. Het is een soort spelen en proeven. Een stukje vast pakken en naar haar mond brengen gaat al best. Tegelijk met onze avondmaaltijd eet ze haar groentehapje.  ‘s Avonds poets ik haar twee tandjes. Yara doet mee!

Ze gaat nu altijd samen met Lieuwke in het grote bad. Yara ligt dan heerlijk te spatteren in een klein laagje water, terwijl Lieuwke erbij zit onder de douche. Spetters van de douche, geklets van Lieuwke, ze vindt het allemaal reuzeleuk. Ze draait steeds weer op haar buik. Na een tijdje wordt ze daar moe van en begint ze te mopperen, want ze weet nog niet hoe ze terug moet draaien.

week 26 (14-20 januari)

Op het kinderdagverblijf went ze snel. Op de arm van leidster Danielle zette ze het nog op een huilen, maar toen ik haar achterliet terwijl ze lekker in de box lag te spelen, ging het de rest van de dag heel goed. Ook bij opa en oma vindt ze alles goed. Op dinsdag 15 januari keek ze helemaal niet meer vreemd op toen ze door oma Els uit bed werd gehaald. 

Zo begint het hier thuis langzaamaan op een echt gezin te lijken, met z’n eigen routine. Ik raak eraan gewend om te werken. Dinsdag past oma op, donderdag is opvangdag (kinderdagverblijf en bso), vrijdag papadag en ik koester de maandag en de woensdag. Op die dagen zonder haast wordt het ochtendritueel eindeloos gerekt. Dat bestaat uit ongestoorde knuffel- en speelsessies tussen het badderen, aankleden en opruimen door. Dan heb ik weer oog voor wat Yara allemaal kan en hoe haar stemming is. En na schooltijd, als Yara slaapt, heb ik alle rust om met Lieuwke en haar vriendinnetjes koekjes te bakken. Terwijl Lieuwke met een vriendinnetje vadertje en moedertje speelt, sta ik om half vier stamppot te maken. Wat is het fijn om een deeltijdmoeder te zijn!

Begin januari gaat Yara weer naar het consultatiebureau. Ze is in anderhalve maand veel  gegroeid: van 63 naar 66'7 cm; maar iets minder in gewicht (bijna 7 kg). Ze ligt heel rustig op haar buik om zich heen te kijken. En sabbelt op haar teen als ze op haar rug ligt. Het valt de wijkverpleegkundige op dat ze er zo ontspannen bij ligt en dat ze erg lenig is.

 

Vanaf de tweede helft van januari is Yara enorm op haar omgeving gericht. Zit ze op schoot, dan is het moeilijk echt contact maken, want ze kijkt alleen maar volop om zich heen. Ze wil alles zien wat er om haar heen gebeurt. Sientje de poes houdt ze goed in de gaten en als je niet oppast grijpt ze haar zo in haar nekvel. Ze reageert heel sterk op geluiden om haar heen. Ze lacht veel en is heel erg gezellig. Soms kan ze zich wel een half uur of langer zelf vermaken in de box.

Yara: 6 maanden oud

Op 23 januari bakken Lieuwke en ik halve cakejes, want Yara is een half jaar oud! De laatste dagen lijkt ze wel wat minder lang tevreden in haar eentje. Ze moppert in de wipstoel en sterkt haar handjes naar me uit. En ja hoor, dit lijkt alweer bij een sprongetje te horen! Het sprongetje rond 26 weken. Nu gaat ‘de winkel van de relaties’ voor haar open; ze kan verbanden leren zien. En dat klopt. Ze kijkt hoe we een fles klaar maken, en begint ongeduldig te grijpen. Ze volgt alle handelingen nauwgezet.

In de box draait ze steeds makkelijker om haar as om speeltjes te pakken die niet direct voor het grijpen liggen. Aan het eind van de maand kan ze steunen op één arm en met haar andere hand iets pakken boven haar. Ze probeert driftig te kruipen; dan gaat haar kontje de lucht en kruipen haar knietjes steeds verder omhoog, tot bijna onder haar. Ze duwt zichzelf naar achteren als ze op de grond ligt.

week 27

Yara in december

Begin december rolt Yara voor het eerst op haar buik; net vier maanden. Ze wil heel duidelijk meer dan ze kan en blijft dan ook hard oefenen. Ze pakt speeltjes over van het ene naar het andere handje en bestudeert ze nauwkeurig. Ze zwaait driftig met haar rammelaar heen en weer en grijpt naar speeltjes die buiten haar bereik liggen.

Op 15 december komt het eerste ondertandje door en een dag later het tweede. Haar haartjes beginnen wat te groeien. Het is nog niet veel, maar om haar hoofdje komt nu een grappige, donkere waas. Van dichtblij blijkt het niet zo héél donker, maar eerder donkerblond. Zo verandert haar uiterlijk. Van een pasgeboren, engelachtig popje verandert ze in een mollig, lachend mini-mensje. 

Tijdens de kerstdagen is ze verkouden, maar ze houdt zich goed bij alle familiedrukte. Ze hoest zo hard, dat ze het soms echt benauwd heeft. Hoewel ze geen koorts heeft en niet heel veel huilt, laat ik het toch even controleren door de huisarts, op aanraden van familie, maar er is niets aan de hand. Gewoon wachten tot het over gaat.

kerst 2012 (week 22 en 23)

We vieren oud en nieuw in Limburg, Maasbree, samen met een heleboel andere kinderen en grote mensen in één groot huis. Yara heeft zich de hele vakantie voorbeeldig gedragen. Slapen in een vreemd bed en de drukte maken haar niets uit. Ze volgt gewoon haar ritme – en wij laten haar dat volgen, doen ook geen gekke dingen – en we hebben dus ‘geen kind aan haar’. Ze kan veel hebben van andere kinderen als het gaat om drukte. Fenna, Melle, Lieuwke, Julius en Saar... Al die kinderen vonden haar geweldig leuk en Yara hen. Maar als ze druk spelen in de kamer naast haar, slaapt ze er gewoon doorheen. Het was vooral grappig om te zien hoe Saar (1,5) en Yara elkaar bekeken. Alsof ze in elkaar herkennen dat ze allebei nog maar heel klein zijn.

Yara heeft in Maasbree voor het eerst bij ons aan tafel in de kinderstoel gezeten. Ze vond het prachtig. Ze geniet behalve van fruit nu ook afentoe van een paar hapjes groente.

Maasbree jaarwisseling1213 (week 24)

Week 19: Zoek de verschillen! (26 nov - 2 dec)

De tweede wendag op het kinderdagverblijf heeft Yara alleen maar gehuild . ‘Ze kan het wel lang volhouden, zeg!’ zeiden de leidsters, nogal onder de indruk; ‘daar zit wel wat temperament in!’ Tja, je zou het haast vergeten – zelf heb ik haar al dagenlang niet meer horen huilen.

Thuis is het dan ook meteen weer goed. In het badje of met Lieuwke in het grote bad. Lekker spatten met haar handjes! Op haar zij rollen gaat steeds makkelijker. Liggend op haar buik kan ze dingen pakken met één hand. Als ik een fles voor haar aan het maken ben, volgt ze nauwgezet wat ik doe. Ze begrijpt deze handelingen: zometeen ga ik drinken! Soms kan ze de fles vasthouden met twee handjes en als ze niet meer hoeft, duwt ze hem weg. Liggend in haar bedje, knuffelt ze met haar lappenpopje en ze strekt haar handjes uit als ik haar uit bed moet halen. Zo wordt ze al een écht een kindje.

Soms lijkt het of Yara en Lieuwke identieke baby's zijn. Lieuwke rolde voor het eerst op haar zij op 6 mei 2008, op een paar dagen na vier maanden oud – precies net zo oud als Yara. Als ik Yara met haar knuffeltje en slaapzaak in haar ledikant zie liggen, zie ik Lieuwke vier jaar geleden voor me. En zo lijkt de ene baby vaker samen te smelten met de andere. Hebben andere moeders dat ook? Of lijken ze echt zoveel op elkaar? Wat betekent dat dan voor straks? Wat voor kindje zal Yara worden?

Dat weten we niet. Dan maar een raadspelletje. Wie is wie? Of: zoek de vijf verschillen!

Week 19

Week 18







Topprestaties (week 18)

Donderdag 22 november is Yara voor het eerst een paar uurtjes naar het kinderdagverblijf geweest om te wennen. Ik werd door de lieve leidsters meewarig aangekeken. 'Vind je het moeilijk? Dat kan ik me goed voorstellen!’ Ze keken de tranen uit mijn ogen, die er helemaal niet waren. Nee, geen tranen, maar het was wel raar om haar daar achter te laten. Yara en ik zijn nu zo op elkaar ingespeeld, ik weet precies wat ze nodig heeft. Daar heb ik maanden over gedaan. Hoe kunnen zij daar dan ook maar bij benadering bij in de buurt komen? Gelukkig ging het heel goed; ze heeft gezellig gespeeld en gelachen met de leidsters.

Yara wordt eenkennig. Tot mijn grote verbazing weigert ze het flesje van oma als ik woensdag niet in de buurt ben. Gelukkig is Lieuwke erbij, als zij een liedje zingt voor Yara wordt ze rustig. Het slapen ging een paar dagen minder goed. Ze huilde veel en werd ook weer ‘s nachts wakker. Op advies van Ria Blom – bij terugval in het onrustige patroon weer inbakeren – gebruiken we de pacco nu alleen bij het moeilijkste slaapje rond etenstijd. De dagen daarna heeft ze de doek helemaal niet meer nodig. De dagen daarna blijkt dat haar slaapjes korter zijn geworden en dat ze langer wakker is. Ze wil niet meer alleen in de box spelen; dan gaat ze ‘mekkeren’; zolang ze ons kan zien, is het goed.

Ze kan haar hoofdje nu goed rechthouden, ze zit rechtop op schoot en zet zich goed af met haar beentjes. In de tummytub gaat ze steeds staan en ze spettert de kamer nat! Banaan vindt ze steeds lekkerder. Ze begint al te lachen als ze de lepel ziet aankomen. Ze probeert haar teen te pakken en in haar mond te stoppen als ze op de commode ligt of in de box; dat lukt bíjna. Haar beentjes steekt ze loodrecht omhoog en zo rolt ze bijna op haar zij. Donderdagochtend lukt het ineens! Als ze kletst, blij is of boos is, kan ze hard gillen. We doen leuke spelletjes, zoals vliegen boven ons hoofd. Dan lacht ze voluit.

Eenkennigheid, slecht slapen, ineens niet meer alleen willen spelen, minder drinken... Als ik Oei ik groei erop na sla, blijken al deze dingen genoemd te worden bij het ‘sprongetje’ rond 19 weken. En als ik er op ga letten, blijkt dat ze ook ineens meer kan, zoals daar beschreven wordt. Ze bestudeert mijn mond als ik aan het eten ben. Op schoot tijdens het toetje eten zat ze echt mee te happen. Ze voelt met haar handje aan onze mond. Ze speelt met het activity center en heeft ontdekt hoe ze geluidjes kan maken. Ze kan veel gecoördineerder speeltjes pakken, bekijken en van de ene naar de andere hand brengen. Kiekeboe-spelletjes zijn een succes: ze trekt de hydrofielluier over haar gezichtje bijna zelf weg! Ook wil ze er nu echt bij zijn aan tafel en tijdens het koken. Ze volgt ons geïnteresseerd met haar ogen.

Het is frappant dat ze dat allemaal letterlijk volgens het boekje doet. Aan de ene kant ben ik daar super trots op. Aan de andere kant is ze dus eigenlijk niet zo uniek; haar ontwikkeling is volstrekt ‘gewoon’ voor een baby van vier maanden! Maar zo voelt het niet. Al het nieuwe dat ze kan, is voor haar en voor ons een topprestatie!   

Voor het eerst op haar zij gerold!

Banaan proeven

Reggio Emilia, banaan en nóg een fotoshoot (week 17)

Op 15 november heeft Yara kennis gemaakt op kinderdagverblijf De Nooterhof. Ik ben als een blok gevallen voor deze plek. Natuurlijk vanwege de locatie: elke dag spelen de kindjes in het Doepark met overalletjes en laarsjes aan. Maar ook vanwege hun visie, gebaseerd op de benadering van Reggio Emilia. Dat betekent zo ongeveer: uitgaan van de creativiteit en verbeeldingskracht van het kind.

Dat dat geen holle frasen zijn uit een pedagogisch beleidsplan, blijkt uit het enthousiasme waarmee de medewerksters hierover vertellen. Blaadjes tekenen? Geen kleurplaat printen, maar buiten blaadjes zoeken en deze natekenen. Alles is goed, want zo ziet het blaadje er voor dit kind uit. Buiten spelen? Geen plastic emmertjes en schepjes mee, maar lekker met je handjes in de aarde. Weinig lelijk speelgoed en veel hout. De kindjes knutselen met natuurlijke en hergebruikte materialen, zoals gekleurd zand en lege botervlootjes. Van hun kunstwerken worden foto’s gemaakt die in een ‘portfolio’ terecht komen. De natuur wordt nauw gevolgd: er hingen doorgeknipte petflessen voor het raam, waarin zaadjes waren gezaaid, zodat alle peuters kunnen zien wat er van dag tot dag in de aarde gebeurt.

Ja, van die dingen gaat mijn hart sneller kloppen. En ik vind het geweldig dat medewerkers op een kinderdagverblijf met overtuiging vanuit een visie werken. Dat ben ik niet gewend. Als lid van de oudercommissie van de crèche van Lieuwke kon ik me zó opwinden over de liefdeloze, commerciële instelling van die organisatie. Maar bij de Nooterhof lijkt het erop dat er nog hoop is voor de Nederlandse kinderopvang.

Over een jaartje zullen we zien of het zo mooi is als het lijkt. Eerst moet Yara zich daar thuis gaan voelen. Tijdens de kennismaking lag ze alvast tevreden in de box te lachen naar de spiegel boven haar.

Diezelfde middag waren we bij Prenatal en nodigde een fotografe ons uit voor een ‘vrijblijvende fotoshoot’. Yara was goed gehumeurd en zag er allerliefst uit, met een mutsje van vroeger en een poncho uit de Terre-des-hommes-winkel. Het kon niet mooier! De fotograaf en andere moeders smolten. ‘Ah… wat een schatje!’, ‘Ik hoop zó dat ik ook nog een meisje krijg!’, ‘Ja, wat moet je nou met jongens?’, ‘Waar heb je die kleertjes vandaan?’  Yara zette haar liefste lachjes op en ik gloeide van trots. Anderhalve week later kocht ik veel te dure foto’s.

De dag daarvoor proefde Yara haar eerste fruithapje: twee hapjes geprakte banaan. Smakken, spugen, likken en …  lachen! En die lach werd steeds groter: ze zat te smullen!

Ook over fruithapjes kan ik een betoog opzetten. Vijf jaar geleden deed ik dat ook, te pas en te onpas, tegen mensen met of zonder baby. Maar daarover een volgende keer meer.

Een dag uit het leven van Yara, vier maanden oud.

7.00u: Wakker! Flesje en knuffelen in het grote bed, spelen in de box.

9.00u: Nog even verder slapen.

10.30u: Wakker. Lekker spartelen op de commode of in bad; schone kleertjes aan, weer een fles en daarna spelen in de box, de wipstoel, op het speelkleed. En natuurlijk liedjes zingen en spelletjes doen bij mama op schoot.

12.30u: Weer naar bed.

14.00u: Vrolijk en uitgerust wakker. Verschonen, knuffelen, een fles leegdrinken en daarna (soms) een fruithapje. Bij goed weer in de wandelwagen naar buiten: wandelen, speeltuin, Lieuwke van school halen of boodschappen doen.

16.00-17.00u: Nog een kort slaapje.

17.00u-19.00u: Gezellig beneden terwijl de hele familie thuis komt. Yara bekijkt hoe mama eten maakt en de tafel dekt; ze knuffelt met papa en speelt met Lieuwke. Ze zit in haar wipstoel bij ons 'aan tafel'. Als ze maar bij ons kan zijn; anders zet ze het op een hoog, hard, ontevreden gillen. Vierde flesje om 18.30u en dan naar bed voor de nacht.

23.00u: Ze drinkt haar laatste voeding slapend en in één teug op.

Hoe fijn kan een voorspelbaar babyleven zijn!