Toen Lieuwke net op school zat, keek ze me op een dag met twinkeloogjes aan en fluisterde: 'Mama, wil jij ook een keer luizenpluismoeder zijn?'
Zo'n innige, eenvoudige wens kon ik niet weerstaan. Gisterochtend was het dan zover. Ik bleef bij Lieuwke in de klas toen alle papa's en mama's weg waren. Met twee andere mama's richtten we een tafeltje in op de gang. Eén voor één riepen we de kleuters bij ons. Eén voor één legden ze hun hoofdjes vol overgave op het witte papier en lieten ons pluizen in hun nek, achter hun oren en daarna op hun hele hoofdje. Het werkje was helemaal niet zo ondankbaar als altijd wordt beweerd. Ik trof uitsluitend schone, heerlijk geurende haartjes aan. Vanuit henzelf begonnen de kleintjes te vertellen.
'Ik moet vanmiddag naar de orendokter!'
'Ik ben in de vakantie naar Ballorig geweest, met opa en oma!'
'O ja? En mag je altijd extra veel van opa en oma?'
'Ja, ik mag alles!'
Uren zou ik met hen kunnen praten. In mij werd de kleuterjuf wakker die ik nooit geworden ben. Er werden geen luizen gevonden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten