Week 7 - Een nieuw 'gewoon' leven

De schoolvakantie is voorbij! Lieuwke begint aan haar eerste nieuwe schooldag in groep 1-2. Friso verhuist naar zijn nieuwe kantoor bij de Bind academie. De ooievaar, slingers en kraamcadeaus zijn opgeruimd. Mama en Yara beginnen aan een nieuw ‘gewoon’ leven. Dinsdag mag Lieuwke trakteren in haar nieuwe klas! Het wordt een geweldige belevenis.

Yara op school!

Yara lacht nu langer naar mij, als ik haar naam zeg of gekke geluidjes maak.Het is leuk om langer met haar alleen te zijn. Ik heb nu meer tijd om bewust van haar te genieten.

week 7

Het dag-/nachtritme is nog niet zoals we zouden willen. Overdag kan Yara lang doorslapen en moeten we haar soms wakker maken voor een voeding, maar ‘s nachts wordt ze nog steeds erg vaak wakker. Dan drinkt ze haar voeding half op, valt weer in slaap en wordt twee of drie uur later weer wakker. We wisselen elkaar af, maar worden toch steeds allebei wakker, dus zijn allebei oververmoeid aan het raken. Gelukkig slaapt Lieuwke overal doorheen. We gaan een pacco aanschaffen en opnieuw inbakeren proberen. Bij Lieuwke heeft dat erg geholpen. Advies van het consultatiebureau is om de enalaatste voeding iets minder te geven en de laatste voeding iets meer en om een schepje johannesbroodpitmeel toe te voegen, wat extra verzadigend zou zijn, zodat ze hopelijk langer doorslaapt ‘s nachts. Dat proberen we, maar het heeft niet veel effect. 

Steeds als we denken te weten waar we aan toe zijn, verandert alles weer. Op woensdag is Yara de hele dag onrustig en aan het huilen; ze doet hazenslaapjes en slaapt slecht door. In de wieg huilt ze soms wel een uur lang. In de wagen valt ze even in slaap, maar wordt gauw weer wakker. Dan houd ik haar toch maar de hele dag dicht bij me. Maar ondertussen twijfel ik of dat wel de bedoeling is... ‘Hou je kind lekker bij je, ze verlangen naar lichaamscontact!’, lees ik op internet. Maar dat past weer niet bij de aanpak die gebaseerd is op rust en regelmaat, die juist aanraadt een kind op tijd weg te leggen.

Gelukkig blijft het bij één jengeldag; de dag erna slaapt ze overdag weer uren aan één stuk. Zou het dan toch een ‘sprongetje’ zijn geweest?

Ik heb Oei, ik groei! er opnieuw bij gepakt, maar ik vind dit boek nu toch echt te eenzijdig en weinig onderbouwd. Alles wordt van één kant belicht. De uitspraken van ouders zijn eenzijdig gekozen en de kenmerken van de ‘sprongetjes’ zijn zo vaag omschreven, dat je er altijd wel íets van je eigen kind in herkent. Volgens mij werkt het zoals een horoscoop: je denkt iets te herkennen wat eigenlijk zó algemeen is beschreven dat het op iedereen van toepassing kan zijn. Aan de andere kant zijn veel verhalen wel herkenbaar en maakt het boek je wel bewust van de bijzondere ontwikkeling en belevingswereld van babies. Je wordt alerter op kleine signalen.